Πριν τρία χρόνια λοιπόν είχα πάρει την απόφαση να τοποθετήσω -“εγκαταλείψω” μελίσσια στο χωριό. Ήξερα οτι θα υπάρξουν δυσκολίες. Αυτος ήταν και σκοπός. Να μάθω απο αυτες και να τις ζυγίσω, ώστε να δω αν θα μπορέσω να εγκαταστήσω εκει κάποια στιγμή, ενα πλήρες και μόνιμο μελισσοκομείο. Και καλά…. γιατί στην πραγματικότητα περισσότερο απ’ όλα, με ετρωγε ενα συγκεκριμένο μερος…
To ελεύθερο πενταράκι, ήταν ένα μελίσσι που υπολογίζω οτι γεννήθηκε την πρωτομαγιά του 2009. Ηταν ένας αφεσμός που μπήκε σε μια άδεια κυψέλη και έζησε στο Κροκύλειο Δωρίδας, απο τον Μάιο μέχρι τον Σεπτέμβρη, που το έφερα στην Αθήνα. Σε υψόμετρο της τάξεως των 800 μέτρων, είχε την ευκαιρία σε αυτή την περίοδο να δει έλατο, “δένδρα,” δηλαδή βελανιδιές και…
Όπως περιέγραφα και στα προηγούμενα post είχα βρει στο χωριό ένα μελίσσι που εδώ θα ονομάσουμε “το ελεύθερο πενταράκι”. Εκτός από την παρατήρηση του Θεοδόση οτι ήταν στεγνό και χρειαζόταν περιποίηση, έπρεπε να μεταφερθεί στην Αθήνα και να γίνει η μετάγγιση του σε μια κανονική κυψέλη για να μπορώ να το περιποιούμαι. Δεν ήξερα πως γίνετε αυτό. Ουτε τωρα ξέρω!…
Όπως έλεγα στο προηγούμενο post, ένα από τα (3) μελίσσια της Φωκίδας το τσάκισαν οι σφήκες. Δεν μπορώ να είμαι ακριβης στο τι έγινε. Κάποια στιγμή στις αρχές προς μέσα Αυγούστου ο πατέρας μου είδε το συγκεκριμένο μελίσσι. Οχι προσεκτικά, αλλά τουλάχιστον είναι σε θέση να πει ότι ήταν ζωντανό. Εγώ το είχα δει γύρω στις 10 Ιουλίου και ήταν…
Στις 31 Αυγούστου είχα πάει στο χωριό. Μεταξύ των εργασιών που είχα στο πρόγραμμα, υπήρχαν προφανώς και κάπoιες που αφορούσαν τα μελίσσια. Όπως είχα ξαναγράψει, τα μελίσσια ήταν πλέον τρία. Το τρίτο όμως, δε ήταν αυτό που θα περίμενε κάνεις (σύμφωνα μια τη γνωστή λαϊκή ρήση). Ήταν το μικρότερο και πιο προβληματικό. Θυμίζω ότι ήταν ουσιαστικά ένας αφεσμος που μπήκε…
Κάποτε βρέθηκα σε μια συνάντηση μελισσοκόμων. Μετά από πολλά τσίπουρα και ώρες κουβέντας, μπήκαμε σε πιο φιλοσοφικά επίπεδα. Κάποιος προσπάθησε να αναπτύξει μια θεωρία- άποψη και άθελα μου του την χάλασα. Για να ξεκινήσει την θεωρία του, ρωτούσε επίμονα ένα φίλο (μικρό μελισσοκόμο, του δικού μου βεληνεκούς) πιο είναι το καλύτερο μέλι. Εγώ, σαν το κωλόπαιδο που διακόπτει και λέει…
Την Κυριακή όταν έφευγα από το χωρίο, οπως κάθε φορά έκανα ένα πέρασμα από τα σημεία που έκανα δουλειές, για έναν τελευταίο έλεγχο. Nα δω αν έχω αφήσει κανένα εργαλείο έξω, κανένα παράθυρο ανοιχτό κλπ. Στην πεζούλα κάτω από τα δυο μελισσάκια, εχω αφήσει εδω και κανα δυο μήνες ενα πενταράκι κυψελίδιο. Το είχα ακουμπήσει πρόχειρα, μήπως στραβωθεί κανένας αφεσμος…
Πάμε λοιπόν στο χωριό μετά απο απουσία περίπου 45 ημερών. Τι να λένε οι 45 μέρες… εχω εκει δυο μελίσσια απο τον Ιούλη του 2007 και νομίζω πως τα έχω ανοίξει 10 φορες και άντε να τα έχει ανοίξει αλλες 2-3 ο πατέρας μου. Κι όμως… είναι τα πιο ευτυχισμένα μελισσάκια και αυτά που χαίρομαι πιο πολύ να βλέπω. Δεν είναι κερδοφόρα. Δεν…