Ο φακός

Έβγαζα φωτογραφίες αυγά μελισσών την προηγούμενη εβδομάδα. Γενικά κάποιες στιγμές είχα στραβωθεί να ψάξω να βρώ αυγά.

Στον μελισσοκόμο είναι αρκετά εύκολο αν και το αυγό όπως φαίνεται και στη φωτογραφία είναι εξαιρετικά μικρό. Το μέτρο σύγκρισης δίπλα του είναι μια βελόνα.

Όμως η ηλικία και η κακή όραση σε κάποιες περιπτώσεις κάνει την παρατήρηση της μέλισσας δύσκολη. Δεν έχω τέτοια θέματα ακόμα, είμαι αρκετά μικρός, αλλά ποτέ δεν είμαστε μακριά.

Ο παππούς μου είχε εναν αυτοσχέδιο μεγεθυντικό φακό τον οποίο τρακάρω πυκνά συχνά χαμένο ανάμεσα σε εργαλεία και επειδή στην τελευταία μας συνάντηση πραγματικά υπήρχε ανάγκη λεπτομερούς παρατήρησης (η οποία όπως όπως είπα για μένα ακόμα είναι εφικτή με γυμνό μάτι) μου φάνηκε ενδιαφέρον να τον φωτογραφίσω και να τον βάλω στο blog. Είναι η βάση από μια κονσέρβα και ένα κομμάτι της για λαβή και ένα κομμάτι χοντρό παραμορφωτικό γυαλί. Υποθέτω στα χρόνια του, τη δουλειά του θα την έκανε.

Το κλαροπόντικο που έψαχνε σεντόνια για τη φωλιά.

Κανονικά ενώ έχω μελισσοκομική μάσκα και ξέστρο και στα τρία μέρη που έχω μέλισσες, παίρνω μαζί μου σε κάθε επίσκεψη κι ένα έξτρα σετ... Ποτέ δεν χρειάστηκε και έτσι σιγά, σιγά το έκοψα και αυτό το συνήθειο. Ήρθε λοιπόν η ώρα να ρωτήσω τον χνουδωτό επισκέτη: Καλό μου τρωκτικό (μάλλον κλαροπόντικο ήταν - κάτι σαν σκίουρος), από όλα τα καλά του κόσμου, τη δική μου μάσκα βρήκες να φας και να με αφήσεις εκτεθειμένο στις μελισσούλες? Πήρε κομάτια ολόκληρα και τα κουβάριασε πιο δίπλα για να φτιάξει φωλιά...

Toυλάχιστον δίνονται πάντα ευκαιρίες να βγάλουμε φωτογραφίες.

Αυτά συνέβησαν στο χωρίο, σε μια αποθήκη η οποία επικοινωνεί όλο το έτος με τη φύση, αφού δεν έχει παράθυρα... ίσως πρέπει να τα φτιάξω. Παρόλα αυτά μια άλλη που κρέμοταν στον τοίχο για 30 χρόνια, δεν την πειραξαν ποτε!

To κουτί

Ενα πράγμα με εκνευρίζει μόνο με τα μελίσσια και αυτό ειναι δικό μου φταίξιμο... Δεν είμαι συγκεντρωμένος και κάθε τόσο χάνω τα πράγματα μου. Είμαι σε μια κυψέλη και μέχρι να αρχίσω να βγάζω του συνδετήρες που ενώνουν το καπάκι με το πάτωμα, συνειδητοποιώ οτι στην προηγούμενη κυψέλη ξέχασα το ξέστρο. Πάω να φέρω το ξέστρο, βλέπω οτι σβήνει το καπνιστήρι και πρεπει να θυμηθώ που το άναψα, γιατι σίγουρα εκει δίπλα ξέχασα τον αναπτήρα.

Τι να πρωτοβολέψεις σε τσέπες και στρατιωτικά παντελόνια?
Λίγο πολύ αυτό που γινόταν ώς τώρα ήταν το εξής:

Στο ένα χέρι ναύλον σακούλα με τσιμπραγκαλα, στο αλλο το καπνιστήρι, στις τσέπες αναπτήρες και ξέστρα και λίγο πιο πίσω ακουμπισμένο ένα άδειο πενταράκι με την υπόλοιπη πραμάτια. Σκέφτηκα να κανω μια πατέντα σαν αυτή του Θεοδόση, (την οποία όταν πρωτοείδα μου μπήκαν και οι φυτιλιές), αλλα στη ζώνη μου.

Κατέληξα όμως σε αυτό, το οποίο μεχρι στιγμής το χω χρησιμοποιήσει 3-4 φορές και για τα μέτρα τα δικά μου είναι μια χαρα.

Το βλέπω τώρα σαν προσχέδιο και αν είμαστε καλα την ανοιξη φτιάχνω αλλο ένα καλύτερο, με ότι βελτιώσεις ζητήσει η χρήση αυτου.

Έχει δυο τσεπούλες αριστερά δεξιά. Εκεί έχω αφήσει τέσσερις θήκες στις οποίες μπαίνουν τα ξέστρα (κατα βάση το ένα χρησιμοποιώ αλλα καμια φορα μου λείπουν και τα αλλα) και μια κοντη σπάτουλα, που έχω μαζί για να μην καταστρέφω τις κυψέλες στο πρώτο άνοιγμα- ξεκόλημα.

Πισω απ΄αυτα κρέμεται η βουρτσα. Συνήθως ξέρεις ποτε θα σου χρειαστει και την έχεις απο πριν μαζι. Μια δυο φορές όμως μου έτειχε να θέλω να παρω κάποιο πλαίσιο που ανέλπιστα ήταν γεματο μέλι και την ειχα ξεχασει στο σπιτι. Πλαισια - εκπληξη που μπορει να θελουν μεταφορά, δεν ειναι μονο αυτα που έχουν μέλι. Π.χ. έχει τύχει περίπτωση να βρω πλαίσιο γεμάτο βασιλικά κελιά στο βουνο και στα μελίσσια που έχω στο σπιτι να υπάρχει ενα ορφανό, οπότε έπρεπε άμεσα να το μεταφέρω απο το ενα μέρος στο αλλο.

Γιαυτό το λόγο στο πίσω μέρος της κατασκευής εχω ένα "ντουλαπάκι" που χωρά δυο πλαισια. Το καπνηστίρι δεν καταλαμβάνει όλο το χώρο μπροστά, οπότε μπορω΄ να ακουμπώ εκεί και τη μηχανή μου προς το παρόν αλλά στο μέλλον μάλλον θα κανω εκει δυο κουτάκια στα οποία θα σκουπίζω το ξεστρο μου. Στο ενα τα κερια και στο αλλο την προπολη.

Τυχαία - χωρίς να έχω προνοήσει για αυτό ανακάλυψα οτι και η μασκα χωράει στην όλη κατασκευή αλλα θελει προσοχή, γιατί ακουμπά στο καπνηστιρι κι αν ειναι ζεστο τη χαλαει.

Γενικά έχει δουλεία ακόμα αλλά μοιάζει να είναι καλό για μένα που έχω λίγα μελίσσια και οι απαιτήσεις σε μεταφορές πραγμάτων ειναι λίγες. Ζυγισμένο άδειο ειναι 2.2 kgr όποτε δεν έχει ούτε δυσκολίες στη μετακίνηση.

Κάποιος φίλος που το είδε ξεχασμένο στο αυτοκίνητο μου (δεν είμαι άτακτος μόνο στα μελίσσια, παντού ξεχνάω άσχετα πράγματα) έκανε ενα σχόλιο που θα μείνει στην ιστορία:

-Ωραίο κασελάκι Κώστα. Άμα στραβώσει η φάση με τα μελίσσια, θα το κρατήσεις και με μια δυο παραλλαγές θα κάνεις το λούστρο...

To μελισσοντούλαπο.

Έτσι θα αποκαλούσα ένα ντουλάπι, ύψους περίπου 1,80μ που βρίσκετε ακόμα στο μελισσοκομείο του παππού. Το ντουλάπι αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο, από ένα σκελετό από καδρονάκια, πάνω στον οποίο είναι καρφωμένα κόντρα πλακέ. Αφήνουν ένα μεγάλο άνοιγμα στο μπροστά μέρος, που κλείνει με μια αντίστοιχης κατασκευής πόρτα. Σκελετός από καδρονάκια, καλυμμένα με κόντρα πλακέ.

Η διαφορά από μια κανονική ντουλάπα, είναι ότι στο εσωτερικό υπάρχουν ράγες - ραφάκια, τοποθετημένες και μετρημένες έτσι, ώστε να μπορεί κανείς να κρεμάσει επιτυχώς περίπου 300 πλαίσια, όπως το υπολογίζω.

Ακόμα και σήμερα υπάρχουν μέσα καμία 10αρια σκοροφαγωμένα, για να θυμίζουν τον τρόπο λειτουργίας. Και είναι πολύ ειρωνικό οτι ειναι σκοροφαγωμένα, γιατι αυτο ακριβώς εξυπηρετούσε το ντουλάπι.

Οταν γινόταν τρύγος τα καθαρά πλαίσια τοποθετούνταν εκει μέσα. Άλλα επέστρεφαν αργότερα στην κυψέλη κι άλλα έμεναν εκεί για αποθήκευση. Αντίστοιχα και τα πλαίσια που έβγαιναν από τις κυψέλες για να "ξεχειμωνιάζουν" με λιγότερα πατώματα αποθηκευόταν εκεί.

Ο κηρόσκορος που κάποια στιγμή μετά την εγκατάλειψη των μελισσιών, αλώνισε εκει μέσα, δεν μπορούσε να ζήσει στο ντουλάπι, αφού ανα τακτά χρονικά διαστήματα, ο παππούς έβαζε μέσα "θειαφοφυτίλια" και τα έκαιγε. Άφηνε δηλαδή μεσα σε καποιο μεταλλικό σκεύος κομμάτια ύφασμα, βουτηγμένα στο θειάφι, τα οποία μετά την καύση τους, άφηναν ένα βαρύ καπνό, που έπνιγε τόσο τις προνύμφες, όσο και τις πεταλούδες του σκόρου, καθιστώντας αδύνατη την αναπαραγωγή τους και καταστροφή των πολύτιμων κερηθρών.

Tα ραφάκια ήταν τοποθετημένα έτσι, ώστε να μπορούν να "φιλοξενούν" κανονικά αλλα και "μισά" πλαίσια απο μικρά πατώματα.

Σήμερα ο κηρόσκορος καταπολεμάτε με αντίστοιχες κατασκευές αποθήκευσης που τον σκοτώνουν όμως με την εφαρμογή έντονου ψύχους. Περισσότερα για τον κηρόσκορο, εδώ κι εδώ.

H νούμερο τρία.

Στα χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου να επισκέπτομαι το χωριό του πατέρα μου (34 τον αριθμό αν και δεν τα θυμάμαι όλα) πάντα είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα ενασχόληση.

Να σκαλίζω το κατώι (υπόγειο του σπιτιού) και να ανακαλύπτω πράγματα. Όποτε έμπαινα εκει κατι έβρισκα που δεν το ειχα ξαναβρεί αν και μπαινω πολυ πολύ συχνα. Ο λόγος απλός. Δεν ειναι οτι δεν έψαχνα καλα, αλλα οτι οσοι έχουμε περάσει απο εκει μέσα έχουμε την κληρονομική τάση να πετάμε πολύ δύσκολα κατι... γιατι μπορει στο μέλλον να χρειαστεί....

Υπάρχουν λοιπόν αναρίθμητα και απίθανα πράγματα.

Αυτο προφανώς ισχύει και για το κτίριο που λειτουργούσε ως μελισσοκομείο του παππού μου. Ετσι τώρα ψάχνοντας να βρω ένα κομμάτι σύρμα που ήθελα, ανακάλυψα μέσα στο σωρό των δεκάδων παλιών κυψελών και εν δυνάμει καυσόξυλων, μια κυψέλη διαφορετική απο τις άλλες. Την νούμερο 3! Ο αριθμός της δηλώνει οτι ηταν ειδική στη σειρά αρίθμησης των κυψελών και πρωτεύον ίσως εργαλείο (?).

Το θέμα ειναι οτι έχει ιδιαίτερο σχήμα. Το υψος της ειναι μεγαλύτερο του πλάτους της. Δεν χωρά μεσα της κανένα απο τα πλαίσια που έχει στο χώρο. Δεν βρήκα ούτε το καπάκι της ουτε και αλλη σαν αυτή. Τι εξυπηρετούσε δεν ξέρω. Ουτε πως λειτουργούσε.

Αυτο που ξέρω και χαίρομαι ειναι οτι η ανακάλυψη εκει μέσα δεν έχει τελειωμό. Παλίοτερα που εβγαζα ακόμα με φιλμ είχα πετάξει τη συσκευασία ενος 100αριου kodak πισω απο τον μεγαλύτερο σωρό με κυψέλες. Την ώρα που το πέταξα είχα στο μυαλό μου οτι καποια μέρα θα πρεπει επιτέλους να βάλω μια ταξη και να ανακαινίσω το κτίριο. Το κόλπο ήταν το εξής. Οταν καποτε θα μετακινόυσα το σωρο, θα έβρισκα τη συσκευασια και απο τη χρονολογία που γράφει πανω της (συνήθως είχαν 4-5 χρόνια ημερομηνια ληξης) Θα έβλεπα πόσα χρόνια προσπαθώ να το κάνω αυτο. Μέχρι τότε μάλλον θα ανακαλύπτω πράγματα.

Βλέπω τόσο ψωμί που θα ανοίξω ενα νέο label με το τιτλο "του Παππού" ώστε να τα βρίσκει κανεις όλα μαζεμένα.

Tροφοδότης.

Παρεξηγημένο πράγμα η τροφοδοσία (οπως έχω πει και παλιότερα). Ομως οπως σε καθε περίπτωση κτηνοτροφίας και γεωργίας, ετσι κι εδω πρεπει να ταίζεις και τα ζωντανα σου. Ο βοσκος δεν παει τα αρνια για βοσκη όλο το χρόνο. Καποτε τους δινει και τροφή. Ο γεωργός δεν περιμενει τη βροχή, ποτίζει κιολας κλπ κλπ.

Τα μελισσια θα υποστούν καθε χρόνο μια ληστεία που τους κανει ο μελισσοκόμος (εγώ ειμαι αυτός). Πρεπει να εχουν και αυτα καποια τροφή για το χειμώνα αφου εμεις οι καλοθελητές τους βουταμε το μελι.

Το προβλημα αυτό λύνετε με το ζαχαροζύμαρο (οπως έχω πει και παλιότερα). και ετσι στη διαρκεια του χειμώνα υπάρχει τροφή Αλλα και άλλες εποχες που η τροφή ειναι άφθονη, πρεπει να τροφοδοτουμε για αλλους λογους (οπως έχω πει και παλιότερα...). Γενικα για να μην επαναλαμβάνομαι.. το αρθρο αυτο ειναι συνεχεια καποιου... που ειχα γραψει παλιοτερα.... oπότε ισως ειναι καλυτερα να διαβασετε πρώτα αυτό.
Για την τροφοδοσια λοιπον με σιροπι υπαρχουν διάφορες συσκευές - εργαλεια. Αλλοι προτιμουν πιατακια που απλα τα τοποθετουν στην κορυφη της κυψέλης.
Το κάνω συχνα αλλα καμια φορα δεν βολευει να ανοιγοκλείνεις συνεχεια μια κυψέλη μονο και μονο για τροφοδοσία.

Αλλοι χρησιμοποιούν δοχεία που λεγονται τροφοδότες πλαισια. Ειναι Ειδικα δοχεία που μοιαζουν στο σχήμα με πλαισια και μπαινουν μεσα στην κυψέλη αλλα επειδη καβατζώνουν τη θέση ενος πλαισιου, που ειναι χησιμο να υπάρχει παλι δεν τους προτιμώ.

Οι χειρότεροι και με διαφορα ειναι οι εξωτερικοι. Μοιαζουν με ταιστρες πουλιών και μπαινουν στην εισοδο. Οι μελισσες με το βγαινουν ερχονται αντιμετωπες με ενα τεραστιο γευμα. Το ιδιο ομως και οι γειτόνισες τους πραγμα που μπορει να οδηγισει σε μεγαλο καυγα για το ποιος θα πρωτο φαει με κακές συνεπειες γνωστες ως λεηλασία (θα το αναπτύξω άλλη φορα)
Νομιζω οτι η καλυτερη λυση ειναι οι ξυλινοι τροφοδότες οροφής.

Η αρχη λειτουργίας ειναι απλη. Ενα μεγαλο ξυλινο δοχείο που εφαρμόζει τελεια πανω στην ανοιχτη κυψέλη. Εκμεταλλευόμενο την αρχη συγκοινωνούντων δοχείων αφηνει την τορφή να περασει σε ενα περιοριεμενο χώρο που ειναι προσβάσιμος απο της μελισσες. Οι μελισσες διαχωρίζονται απο τον εξω κόσμο με μια σιτα.

Ετσι αφαιρώντας το καπακι, μπορεις να ριξεις μια κλεφτη ματια στα μελισσια σου χωρίς να τα πειραξεις ή σε πειράζουν και να προσθέσεις και την τροφή.

Οι ξύλινοι τροφοδοτες οροφης εχουν παραλαγες. Τοσο στην κατασκευή όσο και στην ποιότητα. Εχω αγοράσει τροφοδότη με 4,5 ευρω και τόσο αξιζε κιολας και εχω αγορασει και με 9 που επίσης δειχνει να ξίζει τα λεφτα του, Αυτο που έμαθα προσφατα ειναι οτι θελουν προσοχή. Με την παροδο των ετών μπορει να εχουν διαροές και οι συνεπειες ειναι τραγικές. Ενα πραγμα λοιπόν που κανω συνηθως πριν τη χρήση τους (εκτός απο την τελευταία φορα...) ειναι να τους γεμίζω με νερο και αφου τους αφήσω καμια δυο ωρίτσες να ξεκουραστούν να παρατηρω αν και εφόσον εχουν καμια διαρροούλα.

Αυτή μετα μπαλώνετε ευκολα με διαφορα υλικα (προσωπικά χρησιμοποιώ θερμοπίστολο) προσέχεις ομως να μην μπαλώνεις απο την εσωτερική μερια, εκει δηλαδη που ακουμπα η τροφή γιατι δεν ξέρεις αν το υλικο σου μπορει να εχει καποια επίπτωση στη μελίσσα. Προς επιβεβαίωση του τιτλου "τι τραβάμε και μεις οι ξεροκέφαλοι" θα πω οτι αγορασα χτες αλλους δυο τροφοδότες απλα τους πήρα απο αλλο κατάστημα. Σημερα θα τους τεστάρω και το ΣΚ του Πάσχα θα τους βαλω στα μελισσια του χωριου.Με λιγα λογια την κανουμε οποτε ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

To ξέστρο

Ενα πράγμα για το οποίο δεν έτυχε να γράψω ποτέ ειναι το ξέστρο. Οι μελισσοκόμοι το θεωρούν αυτονόητο. Οι ερασιτέχνες όμως και οι μη μυημένοι αναγνώστες του blog, το αγνοούν. Οχι τίποτε αλλο αλλα ειναι το πιο σημαντικό ίσως εργαλείο του μελισσοκόμου. Ουσιαστικά ειναι το χέρι του.

Το ξέστρο λοιπον ειναι ενα μεταλλικό εργαλείο με το οποιο ο μελισσοκόμος κανει της δουλείες του στην κυψέλη.

Η μια μερια του ειναι κοφτερή (οχι οσο ενα μαχαίρι, αλλα κοφτερη)

Με αυτή ανοιγουμε την κυψέλη βαζοντας το αναμεσα στο καπακι και το κυρίως σώμα, το λεγόμενο πάτωμα. Πιέζοντας το σα μοχλό την ανοίγουμε. Οι μελισσες κολλάνε το καπακι με το πάτωμα με πρόπολη, oποτε αν δεν εχεις το ξέστρο δεν μπορεις να την ανοιξεις. Μαλιστα το κόλημα ειναι συνηθως τόσο δυνατό, που προσωπικα χρησιμοποιώ πρωτα μια σπάτουλα, που ειναι πιο λεπτη, ωστε να ανοιξω δρόμο και μετα βάζω το ξέστρο.

Με την κοφερή μερια καθαρίζεις και τα κεριά απο σημεια που δεν θα ήθελες να υπάρχουν.

Επισης το ξεστρο χρησιμεύει για μικροξυλοργικές εργασίες πανω στην κυψέλη. Εχει συνηθως μια οπή σαν αυτη του σκεπαρνιού, ωστε να ξεκαρφώνεις ανεπιθύμητες πρόκες απο την κυψέλη σου.

Αλλα εχουν ενσωματωμένα σφυράκια.

Η κυριότερη όμως δουλεία του ειναι να σε βοηθά να ξεχωρίζεις και να σηκώνεις τα πλαίσια απο την κυψέλη. Και τα τρια εικονιζόμενα ξεστρα ειναι πάντα μαζί μου όταν πηγαίνω στα μελισσια. Δεν ξερω γιατι τα κουβαλώ όμως αφου με κριτήριο την τελευταια εργασία, το ανασήκωμα δηλαδη των πλαισίων, θεωρώ καλύτερο ξέστρο αυτο:

H προεξοχή που εχει στη βάση του ειναι ειδικα σχεδιασμένη για να σηκώνεις το πλαίσιο πανεύκολα.

Μαλιστα παλιότερα ειχα ανεβάσει και σχετικό βιντεο.

Αποτέλεσμα της εργασίας ειναι να λερώνονται τα εργαλεία απο την πρόπολη και τα κερια.

Σπανια τα καθαρίζω, αλλα σε περίπτωση που καποιος ειναι πιο νοικοκύρης και ενδιαφέρεται, ο καθαρισμός του μελιού ειναι πανευκολος με νερο και της πρόπολης με οινόπνευμα. Τα δικά μου συνήθως εχουν τόση πρόπολη πάνω τους, που όταν τα αφήνω 10 λεπτά απο τα χέρια μου προσκαλούν μελισσες για να "κλεψουν" απο πάνω τους τα κομάτια που έχουν μεινει...

υ.γ. να θυμίσω οτι οποιος διαβάζει τα posts απο rss reader δεν μπορει να δει ολοκληρωμένο το post αφου τα πιο πολλα απο αυτά δεν διαβάζουν flash και δεν θα μπορουν να δουν τα σχεδιαγράμματα και πιθανότα τα video

Kαπνιστρο II

Αυτό ειναι ένα καπνιστήρι του παππού μου...

Κι αυτο ειναι το δικό μου.

Οπως πολυ σωστα ειπε ο φίλος μου ο Λευτέρης οταν τα ειδε και τα δυο μαζι: Eιναι σαν να πηρες το παλίο και το πέρασες απο το Pimp my ride... :D
H αρχη λειτουργίας ειναι ακριβώς η ιδια. Μια δυο λεπτομέρειες κανουν τη δίφορα. Ενα μεταλλικό πλέγμα για να μην καίγεσαι αν καταλαθος ακουμπήσεις το σώμα, το πανω μερος απο το κατω χωρίζουν με εναν μεντεσε και δεν αποσπώνται τελείως οπως το παλιο και ενα διάτρητο διάφραγμα εμποδίζει το καύσιμο να βγει εξω απο το στόμιο κανοντας παράλληλα και τον καπνο πιο "δροσερό".

Το καυσιμο? τι ειναι ομως το καυσιμο. Καθε τι που καιγεται και καπνιζει μπορει να μπει μέσα στο καπνιστηρι και να καει. Αρκει να μυριζει καλα. Βλέπεις το κερι και το μελι ειναι σουπερ απορροφητικά σε μυρωδιές και ειναι δυνατον αν ψεκάζεις απευθειας στα πλαίσια να δημιουργήσεις νεες γευσεις... oχι παντα καλές. *
Το ιδανικο καύσιμο ειναι πευκοβελόνες νομιζω. Μυριζουν ωραία και ειναι σουπερ εύφλεκτες γιατι εχουν μεσα ρετσίνι. Σε μερη που δεν υπάρχουν πευκα βαζουν οτι λογής ξερα χόρτα βρίσκουν. Παλια εβαζαν ξερες σβουνιες γάιδαρος που ηταν γεματες αχυρο η κακη μυρωδια τους ξύπνισε. Αλλοι βαζουν ακονιζιά. Δεν υπάρχει κανόνας

Αλλοι παλι βαζουν υφάσματα. Οι πευκοβελόνες ειναι κατι που μπορεις να βρεις στα περισσότερα μερη της Ελλαδας. Προσωπικά οταν βρίσκομαι σε χώρους που εχει πευκοβελονες μαζευω σακουλές και εχω καβατζα στα μερη που δεν βρίσκω. (πχ στο χωριο παω με τις δικες μου...) Τρωω δούλεμα για αυτη μου την επιλογή αλλα με βολευει και συνεχίζω να το κανω. Δούλεμα τρωω και για τα μετρα ασφάλειας που έπαιρνα το καλοκαίρι αλλα μετα τις φωτιες θορυβήθηκα και δεν μπορω.
Λοιπον. Οταν παω στα μελίσσια εκτος απο το οτι προσέχω που αναβω το καπνιστηρι, παίρνω μαζι και πυροσβεστήρα αυτοκίνητου.Τουλάχιστον αν γίνει καμια στραβη να προσπαθήσω να προλάβω κατι μονος μου. Ενα αλλο πραγμα που κανω ειναι οτι δεν σβηνω το καπνιστηρι αδειάζοντας το, οταν τελειώνω με τις μέλισσες. Εχω ενα μεγαλο φελο (πατεντα του πατέρα ειναι αυτο) και καπακώνω το στομιο. Περιμενω λιγη ωρα και το καπνιστηρι ελλείψει οξυγόνου σχεδον σβηνει. Τοτε φευγω και το σβήνω εντελώς σε ασφαλές μερος, μακρια απο το μελισσοκομιο και το δασος.

Υπάρχουν και άλλες συσκευές καπνου αλλα δεν νομιζω οτι παρέχουν καμια τοσο δραματικη βελτιωση ωστε να αξίζουν τα λεφτα τους. Ενα καλο καπνιστήρι μπορει να κοστίζει 25 ευρω περιπου

διαφοροποιούνται κυρίως σε μεγάλα και μικρά με αποτεέλεσμα να μην ειναι απαραιτητο να σταματας την επιθεώρηση σου για να ξανα γεμίζεις.

Τελος μπορεις παντα να τα χρησιμοποιήσεις σαν μεσα διακόσμησης στο παραλιακό μπαρ σου μαζι με την κιθάρα το σομπρέρο και τη ντισκομπάλα σου... :D

* υπαρχουν μαρτυρίες οτι οι αρχαιοι αθηναιοι τρυγουσαν ακαπνα τα μελισσια του Υμηττου για να μη χαλάσουν το αρωμα του θυμαρίσιου.

Το καπνιστήρι ή κάπνιστρο I (αρχή λειτουργίας)

Απο αρχαιοτάτων χρόνων ειναι γνωστό στον άνθρωπο οτι χρησιμοποιώντας καπνο κατα την επιθεώρηση των μελισσιών του κανει τη ζωή του πιο ευκολη. Η χρήση του καπνου "ηρεμει τις μέλισσες οι οποιές δεν ειναι τόσο επιθετικές και αφήνουν το μελισσοκόμο να επιθεωρεί το μελίσσι του ανώδυνα.

Παρόλα αυτα δεν ειναι πλήρως ξεκαθαρισμένο γιατι συμβαίνει αυτό. Η πιθανότερη εκδοχή ειναι η εξής: Oι μέλισσες φρουροι, καθώς και οι μέλισσες που υπέστησαν καποιο τραυματισμο κατα την επιθεώρηση της κυψέλης, ενημερώνουν τις υπολοιπες μελισσες για την εισβολή σου, με την έκκριση φερομονων. Το υπόλοιπο μελισσι που αντιλαμβάνεται την "επίθεση" σου σου αντεπιτίθεται σταδιακά και κατα κύματα, μεχρι να σε αναγκάσει να φυγεις (η και να σε σκοτώσει) αλλα αυτο θα το αναπτύξω μια αλλη φορα.

Ο καπνος δημιουργεί ενα παραπέτασμα με μικροσωματίδια και μυρωδιές που καλύπτουν αυτη την επικοινωνια. Ετσι ειναι δυαντον να αποπροσανατολίζεις τις μέλισες και μεχρι να καταλαγιάσει αυτο που έφτιαξες να εχεις προλάβει να κανεις οτι ειναι να κανεις. Ειτε αυτο ειναι επιθεώρηση, ειτε ταισμα, ειτε να κλέψεις μελι, εχεις πρωτα δημιουργισει την ομιχλουλα σου κι εχεις χαθει σε αυτή.

Απο τον ΚΙΤ του night rider, μεχρι το Μ113 και απο τον james bond μεχρι τα κομαντα στο στρατό, μπορούμε να δουμε παρόμοιες τεχνικές. Ριχνεις καπνο και ο διώκτης - εχθρός - θυμα σου ή οτι αλλο ειναι αποπροσανατολίζεται και σε χανει.

Την πατρότητα του σύγχρονου καπνιστηριού (ετσι λεμε το εργαλειο που μας παρέχει αυτο το παραπέτασμα-ασπίδα) την διεκδικεί ενας Αμερικάνος. Ο Moses Quinby (1810 - 1875) Παρόλα αυτα η ανακάλυψη ειναι σαφώς προγενέστερη και δεν νομιζω οτι τη χρεώνετε καποιος. Ενδεικτικά να θυμηθούμε post του Μελισσονικου ή να δούμε το video με τους καταπληκτικους μελισσοκόμους στη zabia που μου ειχε στειλει ο Aθήναιος. Εκεί βλέπουμε ενα τεραστίων διαστάσεων καπνιστήρι που στο τέλος μαζεύονται γύρω του για να κρυφτούν απο τις μέλισσες διώκτες. (το σχετικό video ειναι εδω)

Στο διαγραμμα που ακολουθεί φαίνετε πως λειτουργεί το πιο δημοφιλές σύγχρονό καπνιστήρι. Ο αερας πιεζετε απο μια φυσούνα και εισάγεται στο χώρο καύσης. Ετσι ενισχύει με το οξυγόνο σαν αεριο καυσιμο τη φωτια, αλλα και σπρώχνει τον καπνο στο στόμιο που με τη σειρα του οδηγεί τον οδηγεί οπου εμεις στοχεύουμε.

θα συνεχίσω με το κάπνιστρο στο επόμενο post.

Διαχωριστικό

Στα μελίσσια δεν αρέσει η περίσεια χώρου. Αυτό σημαίνει οτι ενα μελίσσι που εχει μεσα 6 πλαίσια δεν περνά και πολυ καλα σε μια κυψέλη που χωράει 10.
Είναι καλύτερα να εχεις ενα κάπως στριμωγμένο μελίσσι και να του δίνεις σταδιακά χώρο, παρα να το αναγκάζεις να διαχειρίζεται μια αχανή κυψέλη.

Η ανάγκη του στριμώγματος γίνεται μεγαλύτερη τις κρύες μέρες του χειμώνα.

Ετσι αυτο το σκ που ανέβηκα στο χωριό, μεταξύ άλλων τοποθέτησα κι ενα χώρισμα στα μελίσσια. Βλέπεις, ειναι μελίσσια των 7 πλαισίων και τα εχω σε 10αρες κυψέλες.

Επειδή (ω τι πρωτότυπο) δεν ειχα χρόνο και ολα τα κανω λίγο βιαστικά, υπολόγισα μόνο το πλάτος των χωρισμάτων και πήρα μαζί μου καποια κομμάτια κόντρα πλακέ. Τελειωνοντας τις εργασίες που είχα να κάνω, έβαλα στο ενα μελίσσι το κόντρα πλακέ, μέτρησα το επιθυμητό ύψος το αφαίρεσα, έκοψα με το πριονακι μου το κομμάτι που περίσσευε, το χρησιμοποίησα σαν πατρόν και έφτιαξα και τα αλλα και τοποθέτησα τα χωρίσματα στις
κυψέλες για να μετριάσω το μεγάλο κενό.

Δεν ειχα προνοήσει πως θα τα στηρίξω. Μια δυο φορες που εχει φτιάξει ο πατέρας μου, τα εχει κοψει τόσο τσιμα τσιμα, που φρακάριζαν τέλεια και στεκόντουσαν όρθια απο μόνα τους.

Εγώ δεν το κατάφερα τόσο καλα και επειδη αδυνατούσα να τα στηρίξω και έπρεπε και να τελειώνω με την επιθεώρηση εκανα το εξης:

πήρα δυο τετνεκδακια cocacola που βρήκα εκει δίπλα και στραπατσάροντας τα ελαφρα, τα χρησιμοποίησα σαν αντιρίδες, όπως δειχνω στο σχεδιάγραμμα.

Τελεια! σκέφτηκα, παρόλα αυτα ο Κώστας που ηταν μαζι μου, εν δυνάμει μελισσοκόμος και πάγια σύντροφος στις επιθεωρήσεις στα μελίσσια της Φωκίδας, με κορόιδευε:

-Ααααα! ετσι τα στηρίζεις? ετσι τα βαζα κι εγω...

Στο χώρο εκει δίπλα ειναι και το παλίο σπιτι του περιβολιού, το κτίριο που στέγαζε το μελισσοκομείο του παππού μου. Μεχρι πριν λιγες μερες η σκεπη έιχε τα χάλια της. Οι αναγκαιες επισκευές που έγιναν, έγιναν αιτία να βγουν πολλα πράγματα απο το σπιτι και μερικά δεν ξαναμπηκαν. Κοιταξα λοιπoν να δω αν τυχόν καποιο απο αυτα ηταν αξίας και έπρεπε να ξανα μπει στο σπιτι τώρα που είχε και τη νέα σκεπή.

Συμπτωματικά λοιπόν έπεσα σε αυτο!

Ειναι ενα χώρισμα για τις κυψέλες του παπου μου, αλλα επαγγελματικά φτιαγμένο.

Με βάση για να μην πεφτει, πατούρες για να μην αφήνει κανένα κενό αλλά και μια αντηρίδα για μεγαλύτερη αντοχή και μακροζωία...
το μόνο που δεν καταλαβαίνω ειναι τι θα έκανε αν ειχε παραπάνω πλαίσια και πως θα το χωρούσε τότε. Σε καθε περίπτωση το παραθέτω γιατι με εντυπωσίασε κυρίως για το timing στο οποίο το βρήκα.

Tροφοδοσία

Καιρό έχω να γράψω. Σχεδόν ένα μήνα. θα το διορθώσω ελπίζω αυτές τις μέρες.

Σήμερα πήγα στα μελίσσια του Υμηττού... Χτες στην Ερέτρια και αν ολα πανε καλα το αλλο ΣΚ στις Φωκίδας
Δεν έκανα και πολλά πράγματα. Κυριως ηθελα να τροφοδοτήσω μιας και ο καιρος δείχνει να γίνετε επιτέλους βροχερός αλλα και να δω με τα ματια μου ένα περιεργο πρόβλημα που εχει ανακύψει στην Ερέτρια αλλα ακόμα το ερευνώ και θα το περιγράψω στο μέλλον.

Μπορω να ειμαι ευτυχης παντως γιατι βρήκα επιτέλους χρήση για τα εκνευριστικά πιατα που μου φορτώνει γνωστη εταιρια καυσιμων καθε φορα που βαζω πολύ βενζίνη αλλα και για κατι μελια που ειχα στο σπιτι για πανω απο τρια χρόνια και δεν αποφάσιζα να τα καταναλώσω.
Το μέλι δεν παθαίνει τίποτα με την πάροδο 3 μονο ετών. Αλλα το συγκεκριμένο ήταν ενα ρεικομελο που δεν μου αρεσε και πολυ στη γευση.

Λιγο αυτο, λιγο το οτι ειχε κρυσταλλώσει και βαριόμουνα να το φτιαξω, λιγο το γεγονος οτι παντα υπαρχει μελι στο σπιτι οποτε δεν εχω λογο να φαω αυτο που μου αρέσει λιγοτερο, εκαναν το δύσμοιρο μελακι να περιμενη υπομονετικά σε ενα βαζο πανω στο καλοριφερ για 3 χρονια.

Αυτο λοιπόν το μελι και αλλο ενα με παρομοια ιστορια, τοποθετήθηκε στα χαζα πιατακια και μπήκε μεσα στις κυψέλες την προηγουμενη εβδομάδα.
Οι μελισσουλες μου καθάρισαν τα πιατα εντελώς αλλα άφησαν μεσα ενα περίεργο "τρίμμα" που δεν ξερω τι ειναι.

Σημερα πρόσθετα αλλο λιγο μελι που δεν θα καταναλώσω και και τις άφησα να φανε.

Αυτού του ειδος η τροφοδοσία παντως επιφυλλασει κινδύνους καθώς οι μέλισσες μπορούν να πνιγουν μεσα στο μελι ή το ζαχαρόνερο η στην καλύτερη να >παγιδευτούν. Καποια στιγμή θα γραψω αναλυτικα πως και τι ειναι ο τροφοδότης του εμπορίου

Σχετικό με την τροφοδοσία post: ζαχαροζύμαρο

Συνδετήρες

Πριν απο λίγο κανα - δυο μήνες, οταν πρώτο παρουσίασα τις κυψέλες της Φωκίδας όμως εξελίχθηκαν, ο Αxtapos έκανε μια λογική ερώτηση. Πως στηρίζω τα επικλινή καπάκια και πως ειναι αυτα στο εσωτερικό τους.

Λοιπον οι κυψέλες ειναι απολυτα φυσιολογικές, όπως αυτες που χρησιμοποιούμε όλοι μας. Με το κλασικό καπάκι αυστραλικού τύπου.
Τα επικλινή καπάκια ειναι δανεισμένα απο τις κυψέλες τυπου Dadant που ειχε ο παππους μου. Τα έχω επισκευάσει όσο μπορούσα και τα έχω απλα προσαρμόσει απο πάνω.

Κανονικά τα επικλινή καπακια ειχαν μια πατούρα με την οποία "καπέλωναν¨ τις dadant. Αυτη την πατούρα την αφαίρεσα και τα καπακια εφάρμοζαν τέλεια πάνω στα σύγχρονα. Για να τα στηρίξω χρησιμοποιώ τα κλασικά συνδετηράκια τα οποια ειναι πολυ εύχρηστα οταν μιλάμε για σταθερό μελισσοκομείο (δεν θα τα πρότεινα για μετακινήσεις γιατι νομίζω οτι οι προεξοχές τους θα μπλεκόντουσαν στα πάντα.)

Για αυτους που δεν ξέρουν, τα συνδετηράκια αυτα δουλευουν ως εξής:
Eχουν ενα σταθερο σημείο βιδωμένο στο ξύλο (σημέιο Α) και έχουμε αφήσει και δυο καρφάκια-βιδες σαν αναμονές στα σημεια που θέλουμε να γίνει η στήριξη (σημεία B και Γ)

Ετσι το αποτέλεσμα ειναι σε καθε επιθεώρηση να εχω να αφαιρέσω 2 καπακια, όπως στο animation που ακολουθεί.

Ελπιζω να κάλυψα την απορία. Επισης αν θυμάμαι καλα χρωστάω η στον Axtapo ή στον Δημήτρη Ρουσουνέλο (εδω εχω μπλεξει τους μυκονιάτες) μια συνταγή με χοιρινό με μέλι η οποία ενω ειναι παναπλη ακόμα δεν εχω αξιωθεί να τη φωτογραφίσω κατα την παρασκευή για να κανω το post... υπομονή, έρχεται.

Προετοιμασία 2

Το μελισοκομείο της Φωκίδας έχει μείνει κάπου εδω:



2 πενταράκια, το ενα σχετικα αδύναμο το αλλο σχετικα καλο, περιμενουν τη βοήθεια μου για να προοδευσουν. Σε κανένα δεν ειχει αρκετο μέλι και στα δυο εχει αρκετη γύρη και το ενα μόνο εχει ικανοποιητικό πληθυσμο και γονο. Ετσι την προηγούμενη εβδομάδα φευγοντας τους εδωσα σε ενα ειδικο ξύλινο κατασκεύασμα (θα εξηγήσω κάποια αλλη φορα πως λειτουργει) τον τροφοδότη οροφης λίγο σιρόπι. Ζαχαρόνερο δηλαδη σε αναλογία 1:1.

O σκοπός ειναι το στρεσαρισμενο απο το ταξίδι και αλλαγη περιβάλλοντος μελισσι, να εχει λίγη ετοιμη τροφη, αλλα κυρίως να μπερδέψω τη βασίλισσα, να νομισει οτι υπάρχει νεκταροέκκρισση και να μου γεννα με πιο εντατικούς ρυθμους.

Μεχρι την επόμενη εβδομάδα θα ειχε (οπως και είχε) γεννησει με πιο γρήγορους ρυθμους.

Τώρα τα μελισσακια θα ειχαν πιο πολυ πληθσυσμο και θα έπρεπε να εχουν και πιο πολυ τροφή. Ετσι στην επόμενη επιθεώρηση θα προσεθετα στο καθένα κι ενα πλαισιο με μελι το οποίο δανείστικα απο τα πιο δυνατά μελίσσια του Υμηττου.

5 πλαίσια που ειχαν πριν κι ενα το μελι 6. Αρα πάμε σε μεγαλύτερο χωρο.

Με 85 ευρώ αγόρασα τις εικονιζόμενες μονο οροφες κυψέλες με κινητους πατους, αγόρασα καμια 30αρια φύλλα κερήθρας και 2 σηνδετηράκια για τις κυψέλες.

Στο πέρας της προηγούμενη εβδομάδα τις έκανα όμορφες (τις εβαψα) και την περασμένη Παρασκευή πήγαν προς αντικατάσταση των 5αριων...