Μiel de l' Etna

Την προ-προηγούμενη Πέμπτη, ο καλός μας Γαβριήλ (Πεθερός πλέον) μου έφερε ένα καταπληκτικό μέλι που αγόρασε σε κάποιο μαγαζί στο Βέλγιο. Μiel de l' Etna. Όπως μου εξήγησε (και όπως του εξήγησαν), το ηφαιστειογενές έδαφος της Αίτνας ευνοεί την καλλιέργεια της πορτοκαλιάς και οι μελισσοκόμοι της περιοχής παράγουν ωραίο πορτοκαλόμελο.

Πραγματικά ηταν κ ο ρ υ φ α ί ο. Κρυσταλλωμένo και ολόλευκο, με πολύ διακριτικό άρωμα και μια γεύση που μου θύμιζε μεταξύ άλλων, κάτι απο ροδόνερο και συριανό λουκούμι. Οχι όμως εκείνο που σε σερβίρει η θεία στο χωριό, που το έχει στο ντουλάπι απο πρόπερσι. Το ολοφρεσκο. Το μοσχομυρίστο :)

Βασικά δεν χρειάζεται να πω αν μου άρεσε. Νομίζω οτι ο γεγονός οτι τα 250ml τέλειωσαν μέσα σε τρείς ημέρες είναι αρκετό.

Αυτο που με εντυπωσίασε είναι το πόσο προσωποποιημένη ήταν η συσκευασία. Δεν ξέρω ποιος ειναι ο κυριος, αλλα στα μάτια του απλού καταναλωτή (σε μένα δηλαδή) είναι σα να μου λεει κάποιος: γεια σας είμαι ο παραγωγός, έχω πρόσωπο και είμαι και νοικοκύρης. Πολύ ενδιαφέρουσα συσκευασία.

Να δώ ποιος απ μας θα βάλει πρωτος τη φατσα του σε συσκευασία:)

Y.Γ. Ειχα μπλεξει με ένα mega project αυτον τον καιρό - μη μελισσοκομικό, το οποίο έκλεισε επιτυχώς και επιστέφτηκε και με ένα πολυ, πολύ ώραιο κρυολόγημα. Τωρα που συνέρχομαι, υποσχομαι να προσπαθήσω, να κάνω το Δεκεμβρη όσες αναρτήσεις χρωστάω. Ανεπικαιρες μεν, αλλα θα τις κάνω.

To καλύτερο μέλι του κόσμου

Κάποτε βρέθηκα σε μια συνάντηση μελισσοκόμων. Μετά από πολλά τσίπουρα και ώρες κουβέντας, μπήκαμε σε πιο φιλοσοφικά επίπεδα. Κάποιος προσπάθησε να αναπτύξει μια θεωρία- άποψη και άθελα μου του την χάλασα.

Για να ξεκινήσει την θεωρία του, ρωτούσε επίμονα ένα φίλο (μικρό μελισσοκόμο, του δικού μου βεληνεκούς) πιο είναι το καλύτερο μέλι.
Εγώ, σαν το κωλόπαιδο που διακόπτει και λέει το τέλος του ανεκδότου, πετιόμουνα κι έλεγα.
-Το δικό μου!
Ο κύριος έκανε τον αδιάφορο και επαναλάμβανε την ερώτηση στο φίλο.
Πιο είναι το καλύτερο μέλι λες εσύ?
-Το δικό μου λέμε! Ξαναπετιόμουν εγώ.
Και αυτή ακριβώς ήταν η απάντηση και αυτό ακριβώς ήθελε να πει και έρμος συνάδελφος που έπεφτε θύμα των διακοπών μου.

Αν θες τη γνώμη μου, το καλύτερο μέλι είναι το δικό μου. Όχι επειδή είναι δικό μου, αλλά επειδή εμένα ρωτάς.
Κάθε μελισσοκόμος αν αγαπά αυτό που κάνει (που το αγαπά.. αλλιώς δεν θα το έκανε, γιατί οι περισσότεροι χομπίστες είμαστε) θεωρεί το δικό του μέλι το καλύτερο. Για αυτό κόπιασε, γι αυτό κεντρίστηκε, γι αυτό έτρεξε. Όταν κάποια στιγμή το τρύγησε και το γεύτηκε, ένιωσε τον καρπό των κόπων του με τρόπο που κάνεις άλλος δεν θα εκτιμήσει.
Και για να μην υπερβάλουμε. Δεν είναι μονο τα μέλια. Ολων των μανάδων τα παιδιά ειναι τα πιο ωραία και όλων των αμπελουργών τα κρασιά ειναι τα καλύτερα (κάποτε ο πατέρας μου έπινε με ευχαρίστηση ένα κρασί του που όλοι οι άλλοι ουτε για ξύδι δεν θα βάζαμε.)

Το έργο σου είναι πάντα το πιο καλό, αρκεί να κόπιασες γι αυτό. Αυτή είναι η φύση μας. Παρόλα αυτά έβγαλα (έστω και ανορθόδοξα) απο τη φωκίδα το πρωτο μου μέλι. Και είναι και τέλειο και περιεργο και ελάχιστο. Μολις 250γρ. Το τρώω όμως σταγόνα, σταγόνα γιατι είναι το καλυτερο μέλι στον κόσμο (μέχρι το επόμενο) . Αλλα τις λεπτομέρειες θα τις πούμε σε άλλο post.

σ.σ.: το εικονιζόμενο μέλι είναι πάλι δικό μου, αλλα δεν είναι αυτό της Φωκίδας

ώρα για φαί

Η καλύτερη ώρα για να φας το καλύτερο μέλι, είναι μόλις το έχεις μαζέψει. Επι τόπου, τα κομάτια απο τα απολεπίσματα λίγο πριν τον μελιτοεξαγωγέα :D

Σύκα και μέλι

Αυτή την εποχή, στο χωριό τουλάχιστον έχει ακόμα σύκα. Δεν είναι τόσο γευστικά όσο του Αυγούστου αλλα απο την άλλη οταν τα βλέπεις σε τρελές ποσότητες πάνω στις συκιές δεν μπορείς να πεις όχι. Ο φίλος μου ο Κώστας μου έφερε τη Δευτέρα κατι μεταξύ 4 με 5 κιλά σύκα. Τρως, δίνεις, ξανατρώς, αλλά ο χρόνος που όλα τα καταστρέφει φωνάζει:

Kανε μ α ρ μ ε λ ά δ α α α α α.

Δεν είχα ξανακάνει αλλά επιστράτευσα μαμάδες γυναίκα και συνταγές απο το internet και τελικά τα κατάφερα. Θα μου πεις τι μας νοιάζει? Εδώ μιλάμε για μέλια. Κάπου δένει όμως και το μέλι.
Νομίζω οτι κάθε άνθρωπος που έχει σχέση με τα μέλια, εχει και μια απαξιωτική διάθεση απέναντι στη ζάχαρη. Δεν μπορει να έχεις στο ραφακι δίπλα στην κουζίνα βαζάκια με μέλι και να εφαρμόζεις συνταγές που αφορούν γλυκα, χρησιμοποιώντας μόνο ζάχαρη...

Έχοντας το χρόνο να ασχοληθώ έκανα τις μαρμελάδες σε δυο δόσεις. Δεν ξέρω αν παιζει ρόλο ή αν ειμαι υποκειμενικός. Στη μια χρησιμοποίησα και μέλι και νομίζω είναι πιο ωραία. Παραθέτω τη συνταγή και κάποιος μάστορας αντικειμενικοτερος ή πιο γνώστης βρεθεί διορθώνει ή προτίνει.

1,5 κιλά σύκα.
Τα καθαρίζω απο τη φλούδα και τα κόβω στα τέσσερα αν ειναι μικρά, σε περισσότερα κοματια αν είναι μεγάλα.

Τα βάζω στην κατσαρόλα με λίγο νερο (ουτε καν να τα καλύψει, ενα ποτήρι μόνο) γιατι τα σύκα βγαζουν και απο μόνα τους υγρά.
Όταν το νερό αρχίσει να κάνει το χαρακτηριστικό βουητό που προ πορεύεται του βρασμού, βάζω το μισό βάρος σε ζάχαρη και λίγο λιγότερο, περίπου 700 γραμμάρια.
Αρχίζω το ανακάτεμα και προσθέτω περίπου 100ml κονιάκ και 100 ml σαμιώτικο γλυκό κρασί και λίγο τριμμένο γαρύφαλλο.

Προσθέτω 3 γενναίες κουταλιές τις σούπας μέλι.

(είναι σημαντικό να έχεις βάλει λοιπόν πολύ λίγο νερό στην αρχή γιατί με την προσθήκη του αλκοόλ τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα.(πιο ζουμερά)
Χαμηλώνω τη φωτιά και το αφήνω να σιγοβράζει ανακατεύοντας συνέχεια για 30 και πλέον λεπτά, ώστε να εξατμίζεται συνέχεια το νερό για να πήξει το μείγμα.

Όταν πήξει ικανοποιητικά βγάζω την κατσαρόλα από το μάτι και συνεχίζω το ανακάτεμα για να κρυώσει, να εξατμίσει τα τελευταία υγρά αλλά και να μην κολλήσει κάτω.
Μετά απο λίγη ώρα το βάζω στο βάζο και το αφήνω να κρυώσει τελείως. Σκεπάζω και στη συνέχεια στο ψυγείο.

Στην εκδοχή που δεν έβαλα το μέλι είχα λίγο παραπάνω ζάχαρη και δυο κουταλιές λεμόνι. Πιστευω οτι αυτή με το μέλι ειναι πιο καλή.

Παράλληλοι κόσμοι.

Πισω στην Αθήνα (αλλά για πολύ λίγο) Ζέστη, βαρεμάρα και πολλά άλλα ακατανόμαστα... Στο μεταξύ κάπου στις Κυκλαδες ο Ιάκωβος ξεραίνει τα σισάμια του με φόντο το Αιγαίο για να φτιάξει σισμόμελο. (Πραγματικότητες γλυκές σαν το Παστέλι).

Για όποιον ενδιαφέρεται, είχε μια ωραία συνταγή ο Θεοδόσης.

Η καλή μέρα απο το πρωί φαίνεται....

Κοιτα πράματα.... εδω δεν πιανει το τηλέφωνο, αλλα έχει internet!
Kαι βέβαια μέλι βούτηρο και φρέσκο ψωμάκι ;)

Πνευματική και υλική τροφή.... (ψψψψ τι γράφω)

Καμία φορά φαίνομαι δυσκίνητος και δύσκολος στην επικοινωνία. Ελπίζω να ειναι η ιδέα μου και να μη δίνω πραγματικά αυτη την εντύπωση. Σήμερα πήρα ενα mail για ένα νέο blog. Βρηκα χρονο και πήγα να το προσθέσω στην αντίστοιχη σελίδα. Τοτε ανακάλυψα οτι ενώ της είχα ήδη προσθέσει αλλα 2 blog παλιότερα, ειχα ξεχάσει να την ανεβάσω! Δεν θελω να δικαιολογούμαι αλλα πραγματικα είναι τόσο πολλα τα mail που έρχονται για διαφορα θέματα, που δυστυχώς καποια τα ξεχνώ ή τα αμελώ. Ελπίζω να μην πικραίνω κανέναν ή έστω, αν το κανω, να μπορώ να εξιλεωθω γλυκαίνοντας τον με αυτή τη φωτό. Ειναι κι αυτη ένα χρωστούμενο απο παλιότερο post για την καρπουζένια.

Ελεγα τότε:
υ.γ.: καμια παραπάvω φωτογραφία απο καρπουζένια στο επόμενο post

E, μιας και περασαν δυο χρόνια αλλα την ξαναέφτιαξα χτες, παρτε και τη Φωτό! (μου βγήκε λίγο νερουλή...)

Καλορίζικα τα νεα blogs και καλα μέλια!

"Συνταγή" (μικρή αλλα συνταγή) φορμαέλα με μέλι και σουσάμι

Μιας και εχω στεναχωρηθεί με τις τελευταίες μελισσοκομικές μου περιπέτειες, ας το γλυκάνουμε λίγο το πράμα.
Η φορμαέλα είναι ενα πολυ αγαπημένο μου τυρί που αγοράζω απο το χωριο Βουνιχώρα οταν πηγαινω στο χωριό. Το κόλπο ειναι πολύ ωραίο και με γραβιερα, αλλα μετά απο παρότρυνση της Paola ( Grazie!:D) το δοκίμασα με τη φορμαέλα και βγήκε super!

Κόβουμε λοιπόν λεπτές φετες. Καλύπτουμε τη μια πλευρα με μελι και μετα με σουσάμι. Το βαζουμε με την καλυμμένη πλευρά σε ενα ταψάκι με αλουμινόχαρτο και μετά κανουμε το ίδιο με την αλλη πλευρα. Μελι και σουσάμι. Ψηνουμε...

Το τυρί λιώνει αλλα δεν κολάει στο ταψί γιατι το εμποδίζει το μέλι. Μάλιστα επειδή το μέλι γινετε εντελώς υγρό σχεδόν ποτίζει το τυρι και γίνεται σουπερ.

Δοκιμάστε το!

θυμίζω πώς οτι άλλο εχει να κανει με φαγώσιμα και μελί ειναι εδώ...

Σαλάτα...

Τι δουλειά εχει μια σαλάτα σε αυτο blog?

Eλεγε λοιπόν κάποτε ο σοφός αρχιτέκτονας Mies van der Rohe: "less is more". Nα λοιπόν η πολύ απλή συνταγή μιας πολύ ωραίας σαλάτας, που φιλοξενείται εδώ επειδή έχει μια μικρή υποψία μελιού. Συγκεκριμένα ένα κουταλάκι του γλυκού.

Μερικά φύλα ρόκας
Μια σαλάτα, (το φυτό) που αποτελεί ουσιαστικά και τη βάση
2 - 3 λιαστές ντομάτες
1 φέτα τυρί μανούρι

σάλτσα
αλάτι
1 κουταλιά του γλυκού μέλι
1 κουταλιά του γλυκού μουστάρδα
λίγο λιγότερο απο 1 κουταλιά του γλυκού λεμόνι
3 κουταλιές της σούπας λάδι
1 κουταλιά της σούπας μπαλσάμικο

Φυσικά όλα αυτα είναι αναλογίες με το ματι και ανάλογα με το πως και τι γευσεις προτιμά ο καθένας. Υποθέτω δεν υπάρχουν κανόνες. Πχ άλλοι βαζουν και καρύδια, μπορεις να βάλεις αβοκάντο κλπ κλπ.

Τα ανακατέβουμε βασικά όλα και τελείωσε...
Πλένουμε τη σαλάτα και τη ρόκα και τα βαζουμε στο μπώλ μας αφού τα στεγνώσουμε, προσθετουμε κομενα σε μικρότερα κοματια τη λιαστη ντομάτα (η και το αβοκαντο) και μέτα φτιαχνουμε τη σαλτσα.
Ανακατευουμε δηλαδη το μέλι, το λεμόνι, τη μουστάρδα, το λάδι, το μπαλσάμικο, αλάτι και τα χτυπάς μεχρι να γινουν ενα ενιαίο μείγμα.
Βάζουμε και τη σαλτσα στο μπώλ και τελείωσε!
Παράλληλα κόβουμε μια φέτα μανούρι και την βαζομε στο φουρνο ίσα ισα να πάρει λιγο χρωματακι και να ζεσταθεί.

Για πιο light μπορουμε να βαλουμε και ανθότυρο.
Το μελάκι κανει θαύματα, κανοντας γλυκόξινη τη σαλτσα και ετσι απλά εχουμε μια ωραία σαλατα.
ευχαριστώ Ελισάβετ :D

Aκρίδες τηγανητες με μελί και λεμόνι

Την Παρασκευή έφαγα σε ενα εστιατόριο Μεξικάνικης κουζίνας. Δεν ειχα ιδεα οτι στο μεξικό τρώνε εντομα και καπως μου ρθε οταν ειδα οτι στα ορεκτικά περιλαμβάνονταν ακρίδες. Μπηκα στον πειρασμό και δοκίμασα. Μαλλον κορόιδο με πιασαν γιατι πλήρωσα 2,5 ευρω ενα μεζε απειροελάχιστο. Δεν ειναι η ποσότητα βεβαια που μετραει σε αυτα αλλα και απο ποιότητα καλα πήγαμε...

το κολπο ειχε ως εξης:

Προτηγανισμένες (!) ακρίδες, κατεψυγμένες, εισαγόμενες απο το Μεξικό. Υποθετω ήταν αντίστοιχης ποιότητας και αισθητικής με το να φαει Έλληνας σουβλακια στην Γαλλία.

Αυτό που εψησε πιο πολύ ειναι και η αιτία που το αναφέρω σε αυτό το blog. Συνοδευόντoυσαν απο μέλι. Βεβαια δεν μπορω να πω οτι ενιωσα σαν τον Αγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο που κατα την ασκητεία του στην ερημο ετρωγε ακρίδες και μελι.
Ακρίδες λοιπον ξεροτηγανισμενες στο ενα πιατακι και δίπλα ενα βαζακι με μελι κι ενα με στιμένο λεμόνι. Ωμα κι ωραια, σε ενα συνδυασμό που γευστικά μου αρεσε πολυ. Έπαιρνες την ακρίδα σου, τη βουταγες στο λεμονι μετα στο μελι και κατω....

Ο συνδυασμός που μου άρεσε ηταν το μελι με το λεμονι. Η ακριδα ηταν αδιάφορη.

Η φωτογραφία ειναι ενα άσχετο ειδος που φωτογράφισα στις 25.10.2003 στο χωρίο. Οι ακρίδες που φάγαμε εμεις ηταν πιο κοντα σε γρύλο.

Για πιο παραδοσιακες συνταγες με τα δικά μας δεδομενα θυμιζω οτι υπαρχουν κι αυτα

Βαμβακόμελο

Οταν ήμουν μικρός επισκεπτόμασταν συχνα με την οικογένεια μου, ενα φίλο του πατέρα μου, επαγγελματία μελισσοκόμο, στον Μυτικα Ευβοίας. Μας βολευε να περνάμε απο εκει κατα την επιστροφή μας απο την Ερετρια στην Αθηνα. Ο πατέρας μου έκανε τις τυπικές μελισσοκομικές συζητήσεις έπινε τα κρασακια του και ενίοτε αγόραζε και καμια ποικιλία μελιου που εκείνος δεν μπορούσε να παράγει.

Ο φίλος ειχει ενα τραπέζι στην υπόγεια αποθήκη-εργαστήρι του γεμάτο με βαζάκια απο δειγματα των μελιών που εμπορευόταν.

Ενα εντυπωσιακό τραπέζι, τόσο για τα ομορφα, γευστικα βαζακια που σήκωνε, όσο και για το οτι καθε πόδι του πατούσε πανω, η καλύτερα μέσα, σε ενα κεσεδάκι με νερο. Δημιουργούνταν ετσι μια υγρη ταφρος σε κάθε πόδι, που εμπόδιζε τυχόν μερμύγκια-πειρατές να βάλουν χέρι στο θησαυρό που σηκωνε το τραπέζι-φρούριο.

Εκει λοιπόν πρωτο ακουσα και για το βαβμακόμελο. Υποθέτω η παιδική φαντασία μου δημιούργησε μια ασχημη εικόνα για αυτο το μέλι απο το ονομα του και μόνο. Για καποιο περιεργο λόγο συνδύασα το βαμβακι με το μελι και εφιταξα εικόνες στο μυαλό μου με μελια που μπορει να έβρισκες σε αυτα ινες απο βαμβακι και κλωστές!!! Δεν το αγοράσαμε τότε. Οχι γιατι η δικη μου φαντασία οργίαζε, αλλα γιατι το μέλι αυτο δεν άρεσε γενικα στον πατέρα μου και ο οποίος ενώ δεν το ειχα δοκιμάσει ποτε μου το μεταβίβασε στην πορεία. Τελικα δοκίμασα μια δυο φορες μεγαλύτερος αλλα ποτε δεν επιδίωξα να καταναλώσω μεγάλες ποσότητες.

Ηρθε λοιπόν ο αγαπητός συν bloggo-γραφος beehappy την προηγούμενη Πεμπτη να μου ανοιξει τα μάτια. Το κατάφερε αυτο με ενα εξαίρετο - κρυστάλλωμένο βαβμακόμελο δικής του παραγωγής που ειχε φίνο λεπτο άρωμα και μια ελαφριά, ελαφρια γευση που νομίζεις οτι παει με όλα. Φαντάζομαι παντα έτσι ήταν το βαμβακόμελο. Δεν αλλαξε κατι τώρα. Απλα δεν το θυμόμουνα εγω και δεν το αγόραζα.

To κρυσταλλωμένο βαμβακόμελο

Απο την άλλη δεν ξέρω και πόσο έυκολο ειναι να το βρεις τελικα. Το βαβακόμελο παραγεται σε μεγάλες ποσότητες γιατι το βαβμακι ευδοκιμει και καλλιεργειται σε πολλές περιοχές της ελλαδας. Επίσης η συλλογη του νεκταρος απο τις μέλισσες γίνεται στην ιδιεταιρα δυσκολη περίοδο του Αυγούστου οπότε αποτελει μια όαση σε περιόδους που κανονικά δεν υπάρχει τροφή. Γενικα αποτελει θησαυρό για το μελισσοκομο, που αν μεταφερει τα μελισσια του πχ στις καλλιεργειες της θήβας τον Αυγουστο, θα βγάλει μια σεβαστή ποσότητα. Δεν ειναι όμως τόσο σεβαστό απο τον καταναλωτη.

Αυτο που το κανει να μοιαζει ύποπτο, ειναι η αγνοια. Επειδη το μέλι αυτο κρυσταλλώνει ταχύτατα κι επειδη δεν εχει ουτε εντονη μυρωδια ούτε σκουρο χρώμα (αντιθετα ειναι εντελως αχρωμο και μαλιστα μετα το κρυστάλλωμα γινεται λευκό) ο κόσμος νομίζει οτι εχει καποιο πρόβλημα, ειναι νοθευμένο η δεν ξέρω τι αλλο.

Θυμίζω οτι δεν υπάρχει καλο η κακο μέλι. Το αν αρεσει σε καποιον η οχι ειναι υποκιεμενικο και θέμα γούστου. Το καθε μέλι έχει αλλα πλεονεκτήματα σε σχεση με τα αλλα.Το βαβμακι πχ. "έχει την υψηλότερη βακτηριοκτόνο δράση απ όλα τα αλλα μέλια αφου είναι πλουσιότερο σε υπεροξείδιο του υδρογόνου." (πηγη melinet.gr) (που σημαινει λαικά, οτι αν εχεις πονολαιμο θα ειναι καλύτερο απο ενα Ελατίσιο.)

Οπως έλεγε κι ο Αθήναιος στο post για τη μελι ακκακίας, τα πιο "ελαφρια" μέλια βρισκουν πολυ καλή χρήση στη ζαχαροπλαστική κι οπως προτείνει στο ιδιο post και ο παγωγός συνδυάζεται πολύ ωραία με άλλα μελια.

Το μέλι αφου το αποκρυστάλλωσα και έγινε παλι ρευστό, σχεδόν ολόλευκο και ακαταμάχητα προκλητικο...

Εγω αυτο που έχω να πω ειναι οτι το μελι αυτο μου φανηκε εντυπωσικα νόστιμο, οτι θα το δικιμασω απόψε και σε ρακόμελο γιατι κατι μου λεει οτι θα γραψει... και κυρίως,

Γεια στα χερια του μερακλη παραγωγου του :)))

Γλυκό plus Γλυκό (μια δωρισμένη σοκολάτα με μέλι)

Η Όλγα η Κατερίνα η Ειρήνη και η Αλεξάνδρα πήγαν την προηγούμενη εβδομάδα στο Βερολίνο. Τι καλα κορίτσια! Μας σκέφτηκαν και μας έφεραν δώρο. Τι αλλο απο κατι που να συνδυάζεται με τις μέλισσες. Σοκολάτα με μέλι. Ήλπιζα να είναι γεμιστή με μέλι η κατα παρόμοιο αλλα τελικα είχε απλα μια ελάφρια γευση και άρωμα. Πολύ ωραία ήταν πάντως.

Το μέλι γενικα ειναι λίγο δύσκολο στη χρήση. Στο παρελθόν είχα διαφορες ιδέες (οπως να το χρησιμοποιήσω για σιρόπι σε παγωτό) αλλα δεν πολυ πετυχαίνουν. Μου φαίνεται δύσκολο να το αναμίξω με άλλα υλικά. Έχει την τάση να αυτονομείται.. :) . Εχει μυστικα και tips που τα ξέρουν οι "μαστορες" όπως αυτο που ελεγε ο Αθήναιος στο post για το μέλι ακακίας και την ιδιότητα να "σπαει" τη μυρωδιά του αυγου στα γλυκα.

Xμ.. θυμηθηκα οτι χρωσταω κατι συνταγές με μέλι σε αυτο το blog.

Mέλι? Μελομακάρονα...

Υλικά:

2 φλυτζάνια τσαγιού ελαιόλαδο (εγώ λέω παρακάτω)
1 φλιτζάνι του τσαγιού ζάχαρη
μισό και λίγο παραπάνω φλιτζάνι του τσαγιού κονιάκ (εγώ λέω παραπάνω)
1 και λίγο παραπάνω φλιτζάνι του τσαγιού χυμό πορτοκαλιού (εγώ λέω παραπάνω και ίσως και λίγο ξύσμα απο φλούδα)
1 κουταλιά της σούπας κανέλα τριμμένη
μισό κουταλάκι του γλυκού γαρύφαλλο τριμμένο
ένα κιλό αλεύρι μαλακό ένα κουταλάκι του γλυκού σόδα
δυο κουταλάκια του γλυκού μπεικινγκ παουντερ

Σιρόπι
2 φλυτζάνια του τσαγιού νερό
2 φλυτζάνια του τσαγιού ζάχαρη
και φυσικά 2 φλυτζάνια του τσαγιού μέλι

Eκτέλεση:

Σε ένα μπολ βάζουμε το λάδι με τη ζάχαρη (ανακατεύουμε ήρεμα και κυκλικά μέχρι αν γίνει ομοιόμορφο το μείγμα).
Διαλύουμε τη σόδα στην πορτοκαλάδα (προσοχή αφρίζει κι εμεις τρεχαμε να μαζέψουμε) και το μπεικινγκ παουντερ στο κονιάκ.

Τα ενώνουμε όλα στο μπολ με το λάδι και τη ζάχαρη και προσθέτουμε το περισσότερο αλεύρι.

κρατάμε περίπου μια χούφτα αλευρι, στην οποία αναμιγνύουμε τα κανελογαρύφαλλα και την προσθέτουμε αργότερα.

Ανακατεύουμε τη ζύμη (οχι πολύ ωρα) και μολις γίνει μαλακιά ομοιόμορφη και ελαστική αρχίζουμε το πλάσιμο και το σχηματισμο. Τωρα τι σχημα μέγεθος κλπ επιθυμει ο καθένας... δεν ξέρω. Εμεις τα κανουμε σχετικα μικρα. Μας φεραν και κατι άλλα γιαδώρο που ήταν σαν μπιφτέκια... :)

Ψήσιμο:

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 200 και μισή ώρα ψήσιμο (εμείς τα ψήσαμε σε πάνω και κάτω αντίσταση)

Στο μεταξύ πρεπει να γίνει και το σιρόπι:

Σε μια κατσαρόλα βαζουμε το νερο, το ζεσταίνουμε, προσθέτουμε το μέλι και τη ζάχαρη και ανακατεύουμε. Δεν θα σιροπιάσει 100%.. θα ειναι αρκετά ρευστό. Το αφήνουμε να κρυώσει μέχρι να ψηθούν τα μελομακάρονα (εμεις βαλαμε ανθόμελο απο Κυκλάδες και επειδή στο δρόμο μας τελείωσε, προσθέσαμε και λίγο ελατόμελο)

Οταν τελείωσει το ψήσιμο περιχύνεις τα ζεστα μελομακάρονα με το κρύο σιρόπι και μετά πασπαλίζεις με τα τριμμένα καρύδια.

Καλή όρεξη λοιπόν και χρόνια πολλά!

Τα μελομακάρονα αυτα το εφτιαξάν η Ελισάβετ και η Όλγα στο Κροκύλειο την προπαράμονη Χριστουγέννων και τα έκαναν τέλεια. Γενικα αυτά που κατάλαβα εγω είναι:

1. ειναι ευκολό να τα φτίαξεις
2. Αν ο άλλος μαγειρεύει κι εσυ περιφέρεσαι και βγαζεις φωτογραφίες σου φωνάζουν
3. αν βαζεις λιγότερο λάδι ή περισσότερο πορτοκάλι αλλάζεις και το πόσο βαριά η όχι θα βγούν στη γευση
4. τα Χριστούγεννα έχουν πλάκα :)

Οποιος έχει εναλλακτικές συνταγές ή προτάσεις να μας πει μήπως ξανακάνουμε την πρωτοχρονιά!

Μήλα ψημένα με μέλι

Δεν ειμαι σίγουρος για τις καιρικές συνθήκες του Σαββατοκύριακου στην Αθήνα (όπου μένω κανονικά). Εκεί που ήμουν εγώ όμως, οι συνθήκες υπήρξαν ιδανικές για ψητά μήλα.

Τα μήλα ταιριάζουν με το μέλι, τόσο στις λέξεις, όσο και στην πράξη. Το Σάββατο το απόγευμα, μετά απο ένα καλό γεύμα και κανα δυο τσιπουράκια, με το χαλάζι να αρχίζει να κοπανά ενοχλητικα τους τσίγκους, το τζακάκι αναμένο, τις φιρικιές του πατέρα μου κλαίνε τους καρπούς τους που πέφτουν πληγωμένοι στο έδαφος και 2 κιλά ελατόμελου να περιμένουν υπομονετικά στον τενεκάκο τους... όλα φώναζαν. ΨΗΣΕ ΜΗΛΑΑΑΑΑΑΑ.

Απλά λοιπόν κι εύκολα.
1. Κοβεις τα μήλα στη μέση.
2. Σχηματίζεις ένα κενο στη μεση καθε μισού μήλου, απο όπου αφαιρείς τα κουκούτσια και λίγη απο την ψίχα τους.
3. Γεμίζεις τα κενα με μια κουταλια ελατόμελο.
4. Ριχνεις μπόλικη κανέλα στο υπόλοιπο.
5 ."Ξανασυναρμολογείς" τα μήλα με την απλή αυτή γέμιση, τυλίγοντας τα σφιχτά με αλουμινόχαρτο και τα ψήνεις...

Απλό αλλα ευχάριστο.
Υποθέτω θα έχει χιλιαδες παραλλαγές. Προς το παρόν παντως κάνω αυτό...

6. (66...) Σημαντικό είναι να τυλίξεις καλα τα μήλα και να τα σταθεροποιήσεις γιατι εγω τα άφησα λίγο χύμα για να τα φωτογραφίσω... με αποτέλεσμα αυτη τη φορά να μην πετύχουν και τόσο... Δεν πειράζει όμως, θα ξαναβρέξει :)

Kαρπουζένια (καρπουζόπιτα με μέλι!!!)

Την είχα δοκιμάσει στη Φολέγανρδο πριν μερικά χρόνια και νομίζω οτι πληρεί ολες τις προδιαγραφές για να μου αρέσει.

1. το καρπούζι ειναι απο τα πιο αγαπημένα μου φρούτα
2. σηκώνει πολύ μέλι :)

Ειναι απο αυτές τις συνταγές που ενώ ειναι πάρα πολυ απλές, κανένας δεν στη δίνει, λες και θα του φας τη δόξα. Ξαφνικά όμως πέτυχα 3 εκδοχές της μαζί, με κάποιες μικροδιαφορές. Βγάλαμε ένα μέσω όρο με την Ελισάβετ και νάτη:


Καρπουζένια (μικρή...)
Μισό καρπούζι (το δικό μας ηταν κανα 5αρι - 6αρι κιλα)
2 - 3 κουταλιές ελαιόλαδο
Σουσάμι
Κανέλα
Μέλι (κανα 200αρι ml το βάλαμε)
Αλεύρι
2 κουταλιές ζάχαρη (εμείς βάλαμε φρουκτόζη)

Κοβεις το καρπούζι σε μικρά κομάτια και το καθαρίζεις απο τα κουκούτσια.
Το βάζεις σε ένα σουρωτήρι και το στίβεις με τα χέρια ωστε να χάσει οσο πιο πολλά υγρα γίνετε αλλα να μην το διαλύσεις κιόλας.
Αν εισαι έξυπνος κάτω απο το σουρωτήρι θα έχεις κάτι να μαζέψει τον χυμό που θα βγεί και θα τον πιεις οσο θα ψήνεις την καρπουζένια. Αν εισαι σαν εμενα θα κάνεις το στίψιμο πάνω απο το νεροχύτη και θα γκρινιάζεις οσο ψήνεις την καρπουζένια.

Το καρπούζί να μεινει στο τρυπητο και να στραγγίσει και μόνο του, τουλάχιστον 1 ώρα.

Μετά το πλάθεις με 2 κουταλίες ελαιόλαδο και 6-7 κουταλίες αλευρι.
Προσθέτεις τη ζάχαρη και το μεγαλύτερο μέρος απο το μέλι.

Το τί αναλογίες θα έχουν όλα αυτά ειναι λίγο σχετικό. Σίγουρα άν ειναι να δημιουργηθεί προβλημα απο κάτι ειναι το λάδι και το αλευρι. Αυτα θέλουν λίγο λίγο ώστε να μην υπερβείς την σωστή ποσότητα και να σταματίσεις να προσθέτεις αν χρειαστει.

Ιδανικα το μείγμα θα πρέπει να μην ειναι πολυ πηχτό και σε καμια περίπτωση νερουλό.

Ολα αυτα θα πρέπει να αδειάσουν σε ενα ταψάκι που έχουμε ετοιμάσει, αλοιφοντας το με λάδι και καλύπτοντας τις επιφάνειςε με το σουσάμι.

Αδειάζουμε μέσα το μείγμα ώστε να μην ξεπεράσει σε ύψος τα 2 2,5 εκαταστά. Το καλύπτουμε με σουσάμι και αρχίζουμε το ψήσιμο. 45.. 50 λεπτά?

Δύσκολα κάνεις λάθος στο ψήσιμο το σουσάμι φωνάζει ποτε είναι έτοιμη και το μειγμα πήζει και γίνεται σαν μουσταλευριά. (δεν συγκρίνεται σε γευση)

Μολις βγει απο το φουρνο και ενώ ειναι καυτή, τις ρίχνεις το υπόλοιπο μέλι. Οπώς ειναι ζεστή το πίνει και γίνεται ενα super duper πράμα...

Η καρπουζένια τρώγεται πολυ ευχάριστα και παγωμένη απο το ψυγείο.

Αν την τρώς και πινει και καμια ρακούλα μαζι θα την εκτιμίσεις περισσότερο :)

Ε κατι τέτοια κανουμε αμα μένει κανα απόγευμα και δεν συμπλήρώνουμε το blog...

υ.γ.: καμια παραπάvω φωτογραφία απο καρπουζένια στο επόμενο post

Aκακία

Το μέλι απο ακακία ειναι υπερβολικά ανοιχτόχρωμο και εχει λεπτό αλλα ιδιαίτερο άρωμα και δροσερή γεύση. Προσωπικά μου θυμίζει φρούτα, ροδάκινα, βερύκοκα και γερμάδες :) Αυτο όμως, ειναι μια μάλλον υποκειμενική άποψη.

Αυτά το γνώριζα εν μέρη, μιας και κάποια απο τα μελίσσια μου, ειναι τοποθετημένα σε τέτοια σημεία, που παίρνουν τροφή απο ακακίες. Το μέλι μου όμως είναι πάντα πρόσμιξη και ποτε δεν έτυχε να δοκιμάσω μέλι αποκλειστικά φτιαγμένο απο αυτό το φυτό.

Εκτός απο σήμερα... που τη γευση αυτή, μου την επιβεβαίωσε ο φίλος μου Γιώργος.

Μου έφερε ένα Γαλλικό μέλι αποκλειστικα απο ακακία, το οποίο με εντυπωσίασε κυρίως απο το χρώμα του και το λεπτό άρωμα του ή μάλλον απο τη διαφάνεια του...

Η ακακία ειναι ένα φυτό με πάρα πολλές διαφορετικές παραλλαγές. Για τα μέλια τους, φημίζονται οι Ρουμάνοι, που έχουν τεράστιες φυτεμένες εκτάσεις.
Όσο δοκιμάζω πάντως τόσο επιμένω οτι τα Ελατίσια ειναι τα πιο αγαπημένα μου μέλια.

κερήθρες και... γαστρονομία

Υπάρχουν άπειρες συνταγές με μέλι.

Παρόλα αυτά δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα, που να μπορεί να συγκριθεί με το μέλι μέσα στη φυσική του "συσκευασία" και ιδανικά να καταναλωθεί, ακριβώς εκεί που την έκοψες... πάνω απο την κυψέλη.

Κερήθρα στεγνή... Μπορεί να μοιάζει λιγο βάρβαρο και αρκουδίστικο αν σκεφτείς τι κόπο έκαναν και σε τι χρόνο το εφτιαξαν, αλλά λειτουργεί λιγο σαν λωτός της Οδύσσειας...

Το κερί, αλλά και το μέλι έχουν την ιδιότητα να απορροφούν μυρωδιές απο το περιβάλλον τους.
Ειναι τρομέρα ενδιαφέρον λοιπόν να φας ενα κομάτι κερήθρα και το κερί να έχει πάρει μυρωδιά απο τα καπνίσματα που έχει υποστεί στο παρελθόν [κατα την επιθεώρηση ο μελισσοκόμος καπνίζει τις μέλισσες με σχετικό εργαλείο, ωστε να τις κρατάει ήρεμες]. Συνήθως και λογικά το κάπνισμα γίνεται με πευκοβελόνες οπότε το καμένο ρετσίνι αφήνει ενα ιδιαίτερο άρωμα που ακολουθεί καμια φορά ακόμα και το μέλι, ειδικά τις πρώτες μέρες που έχει τριγηθεί και ακόμα αιωρούνται μέσα του κοματάκια κερί.

Λιγότερο επιβλαβες για τον μελισσοκόμο ώστε να μη χαλάει τα φρεσκοχτισμένα πλαίσια του, ειναι να έχουν χτίσει οι μέλισσες σε κάποια σημεία που δεν "προβλέπεται" και να έχουν αποθηκέυσει και μέλι!

Αυτο είχε τύχει στις 29/10/2005, όταν ο πατέρας μου παραπονιόταν οτι το καπάκι μιας κυψέλης είχε κολήσει. Τι ευχάριστη έκπληξη να βλέπεις οτι δεν είναι κολημένο, αλλα ασήκωτο απο το βάρος του μελιού που περιέχει. Οι μέλισσες είχαν φτιάξει στα 5 εκατοστά που μεσολαβούν απο το τέλος των πλαισίων ως την οροφή, μεσα στο καπάκι δηλαδή, ενα φανταστικό κατασκεύασμα γεμάτο μέλι!

Τα κομάτια που λείπουν μοιράστηκαν άμεσα σε ενα δυο γνωστούς στη γειτονία, τα υπόλοιπα έμειναν ως είχαν χτιστεί και ηρθαν μαζί με το καπάκι στην Αθήνα, για να φαγωθούν έδω ;)

Στην αρχη παθαίνεις ενα Α' σοκ, βλεποντας το και αναρωτιεσαι πως το άφησες να συμβεί. Μετα βλέπεις οτι το μέλι όχι μόνο δεν παέι χαμένο αλλα εξοικονόμισες την πιο σουπερ εφαρμογή του για όλο το χρόνο, μιας και η συσκευασία εκτός απο νόστιμη ειναι και τέλεια κλειστή

Τα συγκεριμένα κομάτια δεν ειχαν καπνιστεί ποτέ παρα μόνο ελάχιστα την μέρα που αφαιρέθηκαν και το μέλι εχει πολύ ελαφρια γεύση.

Ρακόμελο...

1. Μπρίκι
2. Λίγη τρυμένη κανέλα
3. 4 - 5 Κεφαλάκια γαρύφαλλου
4. Κρητικη ρακή όχι τσίπουρο/τσικουδιά με γλυκάνισο ή άλλα αρωματικά
5. μέλι, κατα τη γνώμη μου Ελατόμελο κι οχι θυμαρίσιο όπως συνηθίζεται.

H ρακή ζεσταίνεται σε χαμηλή φωτία και προσέχουμε να μην βράσει γιατι κινδυνευει να πάρει φωτιά! Απο την αρχή έχουμε βάλει τόση ρακή όσα ποτηράκια θέλουμε να φτιάξουμε και ελάχιστη κανέλα [οχι πολυ γιατι πικρίζει].
Προσθέτουμε τα γαρυφαλάκια. Βαζουμε τόσα όσα και τα ατομα που θα πιούν ώστε να έχει καθένας απο ένα στο ποτήρι του συνέχεια. Οχι περισσότερα γιατι αυτό κι αν πικριζει.....

Μολις ζεσταθει βάζουμε το ελατόμελο, μια κουταλια του γλυκού ανα ποτήρι. [καποιοι αυτο το θεωρούν πολύ....]

Ανακάτεμα και μόλις αρχίσει να κανει πολύ θόρυβο το βγάζουμε και σερβίρουμε.

και ΕIΠAME... ΠΡΟΣΟΧΗ γιατί υπάρχει κίνδυνος φωτιάς.
Κάποιος μου έλεγε οτι ειναι το ποτό των κρυωμένων. Τελικα του το εφτιαξα χειμώνα σε χωριό σε ελατοδάσος και άλλαξε γνώμη. Να μην πουμε για κυκλαδες το καλοκαιρι.


ΣΣ. η ψημένη που πουλάνε στην Αμοργό δεν έχει καμία σχέση. Εκει μιλαμε για ρακή με καμένη ζάχαρη που θυμίζει καραμέλα. Μια οικονομικη και τουριστική προσέγγιση που θα αφήσω ασχολίαστη.