Koυτσούκος Παναγιώτης

Οι τελευταίες μέρες είχαν τόση πίεση χρόνου, που δε μου επέτρεψαν να ανανεώσω το καημένο το blog... To κακό είναι ότι το blog είναι μόνο ένα από τα πράγματα που αμέλησα

Ο "τρύγος" του μελιού είναι η επιβράβευση των κόπων σου και ίσως η πιο "γλυκιά" ενέργεια που κάνει ένας μελισσοκόμος. Είναι όμως και μια από της πιο κουραστικές εργασίες, ειδικά αν το κάνεις παραδοσιακά (ας με συγχωρέσουν όσοι δεν γνωρίζουν τι λέω και υπόσχομαι σύντομα να τα εξηγήσω ένα ένα). Παραδοσιακά λοιπόν, με χειροκίνητο μελιτοεξαγωγέα του 1950 (ναι.. του 1950 ίσως και πιο παλιό) με μαχαίρια απολέπισης θερμαινόμενα σε βραστό νερό, πλαίσια από χτεσινή επιθεώρηση άλλα και μερικά που έχουν μείνει στο ψυγείο κάνα μήνα και πρεπει να ζεσταθούν τεχνητά για να μαλακώσουν και με έναν καιρο να σε αγχώνει, μιας και μόνο σήμερα έδειχνε φιλόξενος ώστε να γίνει αυτή η διαδικασία.

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες, άλλα υπάρχουν και οι super ήρωες.

Σήμερα λοιπόν όταν ήρθα σπίτι, βρήκα τον πατέρα μου να κολλάει από τα μέλια και να έχει εκείνη την αποστροφή άλλα και την κλασική ικανοποίηση χαραγμένη στο πρόσωπο.


- Κώστα δεν γίνονται αυτά (μου είπε όπως πάντα), σκοτωνόμαστε για 30 κιλά μέλι ...΄
Άλλα λίιιιγο πιο πολύ να τον κοιτάξεις, έχει αυτή την έκφραση πιο βαθιά στο βλέμμα, αυτή που "κατακαμαρώνει" που έβγαλε και πάλι μέλι. Όσο και να κουράστηκε κι όσο και να λέει ότι δεν το ξανακάνει. Θα το ξανακάνει με την ίδια χαρά και θα γκρινιάξει στο τέλος με την ίδια ένταση, για να το ξανακάνει ξανά και ξανά!!!

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον πατέρα μου, που σήμερα, όπως και τόσες άλλες φορές, με ξελάσπωσε και ενώ εγώ σχεδίαζα banner-ακια στη δουλειά, αυτός ξεφυσούσε πάνω απο τον μελιτοεξαγωγέα και με περίμενε μόλις γύρισα σπίτι να μου δώσει να δοκιμάσω το τελευταίο μας μέλι.